تنکھاه وِچاری کی کرے

ڈِاُوٹی توں گھر آ کے کُجھ دےر آرام کرن دی سوچ رِها سی کِ آدت انُسار اچانک موباایل پھون پھڑ کے بهِ گِآ۔ “اّٹھ تاریک هو گای هَے۔ مَےسےج وےکھاں تنکھاه تاں لّگدا هَے کِ اّج وی نهیں پَےنی ۔” مَےں آپنے آپ نال هی گّلاں کری جا رِها سی کِ ِاکدم مےریآں واچھاں کھِڑ گایآں۔ رُوه کھُس هو گای تنکھاه بَےںک کھاتے وِّچ آاُن دا مَےسےج وےکھ کے۔ “کی گّل۔ بڑے کھُس لّگ رهے هو جی?” چاه دا کّپ مےج 'تے رّکھدِآں مےری پتنی گُرپریت نے مےرے وّل گهُ نال تّکدِآں سوال داگِآ ۔ مَےں اُهنُوں تنکھاه آاُن دی کھبر دِّتی تاں اُس دیآں اّکھاں وِّچ چمک آ گای۔ “جی! مَےں هُنے آای۔ گَےس گھّٹ کر آواں دال تھّلے نا لّگجے کِتے ۔” 

اُه دَوڑ کے رسوای وِّچ گای اتے کاهلے کاهلے کدم پُّٹدی واپس کمرے وِّچ آ کے مےرے نےڑے هو کے بَےٹھ گای تے آپنیآں وّڈیآں اّکھاں گھُمااُںدِآں کهِن لّگی, “مےری گّل جرا کُ ٹھںڈھے دِماگ نال سُنيو۔ مَےں کوای آپنے واستے نی کُجھ مںگن لّگی۔ اَےتکیں دیوالی توں پهِلاں-پهِلاں گھر وِّچ رںگ- روگن دا کںم کروا ای لایاے۔ تِنّ چار دیوالیآں تاں تُهاڈے لارِآں وِّچ هی لںگھ گایآں نے۔ بس مےرے آکھے لّگ کے ِاّک وار ِاه کَوڑا گھُّٹ بھر هی لاَو ۔ کدے آپنا گھر باهروں چںگی ترھاں وےکھِآ جے?” ِاس توں پهِلاں کِ مَےں کوای جواب دِںدا اُه مےرا هّتھ پھڑ کے سمجھااُن والے لهِجے وِّچ بولی, “وےکھو جی! مَےنُوں پتا هَے کِ ِاّک تنکھاه نال هی آپاں سارا مهینا لںگھااُنا هُںدا هَے تے گھر دے سارے کںمکار کرنے هُںدے هن پر کُجھ کںم مجبُوری وّس تے لوکاچاری لای کرنے هی پَےںدے هن۔ 

آه مُهّلے دے سارے گھر وےکھو کِوےں لِس-لِس کردے نے تے نالے اسیں کِسے توں گھّٹ آں۔ آکھر تُسیں سرکاری نَوکری کردے هو جی۔ آه ساهمنے والے ٹِںکُو دا پاپا دُکانداری کردا وا تے گھر ِاوےں لِسکارے ماردا جِوےں تاج مهِل هووے۔” مَےں بڑی مُسکِل نال مَوکا پا کے اُس دی گّل ٹوکدِآں کِها, “کملیاے! اُه دُکاندار نهیں بِجنسمَےن هَے بِجنسمَےن۔ نَوکریآں والِآں نُوں تاں گِنی-مِتھی تنکھاه هی مِلنی هُںدی هَے۔ بِجنسمَےن تِاُهاراں اتے هور وِسےس مَوکِآں 'تے موٹی کماای کردے هن۔ سمےں دے نال نال بِجنس ودھ جاںدا هَے تے نال-نال مُناپھا وی ودھدا جاںدا هَے تے سانُوں سال وِّچ ِاّک وار ِانکریمَےںٹ هی مِلدا هَے۔ مهِںگاای بھّتے دا تاں کوای هُن بھروسا هی نهیں کِ مِلےگا وی کِ نهیں هر وِساکھی-دیوالی 'تے مُوںه چُّک-چُّک سرکار وّل اَےں وےکھدے آں جِوےں لاگی لاگ اُڈیکدا هووے ۔” 

پر گُرپریت نے سِر ناںه وِّچ هِلااُںدِآں کِها, “جی! مَےنُوں تُهاڈیآں ِانھاں گّلاں دی کوای سمجھ نھیں ۔ بس تُسیں مَےنُوں ِاّک تاں رںگ-روگن کروا ديو تے ِاّک رسوای وِّچ چِمنی لوا ديو ۔ تڑکا لااُںدِآں سارے گھر وِّچ دھُوںآں هی دھُوںآں هو جاںدا هَے تے سّچ اگلے مهینے مےری ماسی دی کُڑی امریکا توں پرِوار سمےت آ رهی هَے۔ کُجھ نویآں بَےّڈسیٹاں تے دو کُ نوےں کںبل لَے لایاے ۔ تے سِآل آاُن توں پهِلاں مَےنُوں ِاّک-دو گرم سُوٹ لَے ديو۔ مهینا بھر تاں سِلوااُن 'تے هی لّگ جاںدا اے۔ بس هور مَےنُوں کُجھ نی چاهیدا۔” مَےں اُس توں کھهِڑا چھڈوااُن لای انمنّے جِهے من نال کِها, چّل وےکھدے آں کوای جُگاڑ لا کے تُوں چِںتا نا کر ۔ اّج رات نُوں پھِر کی کھوا رهی اےں کھانے وِّچ? 

مَےں اُس دا دھِآن ِانھاں گّلاں وّلوں هٹااُن لای پِآر بھرے لهِجے وِّچ پُّچھِآ تاں اُه ِاکدم اُّٹھ کے کهِن لّگی, “هااے رّبا! تُسیں تاں مَےنُوں آپنیآں گّلاں وِّچ اُلجھا کے دال تھّلے لوا ’تی هونی اَے۔ بّچِآں نُوں تاں پهِلاں ای کوای چیج پسںد نهیں آاُںدی۔” اُه بُڑ-بُڑ کردی رسوای وِّچ جا وڑی تے مَےں اُس دیآں پھرماِاساں دے کھرچے دا هِساب لااُن لّگ پِآ ۔

“پاپا-پاپا تُسیں آ گاے اَو?” اُّچی-اُّچی آواجاں ماردے سّتویں وِّچ پڑھدے مےرے پُّتر هرنُور نے کمرے وِّچ پَےر دھرِآ ۔ مَےں سوالیآں نجراں نال وےکھِآ تاں اُه نِّکے جِهے بّچے واںگ مےری گودی وِّچ آ بَےٹھا تے پِآر نال پُچکاردِآں کهِن لّگا, “پاپا جی! اگلے هپھتے ساڈے سکُول دا ڈلهَوجی دا ٹرِّپ جا رِها هَے۔ مےرے سارے دوست-مِّتر جا رهے نے تے مَےں وی آپنا نام لِکھوا دِّتا هَے۔ مَےنُوں جان ديوگے نا? مےرے سوهنے پاپا پلیج۔” اُس دے ماسُوم مُوںه وّل وےکھ کے مَےتھوں ناںه نهیں هوای تے مَےں مُسکرااُںدے هواے نے هاں وِّچ سِر هِلا دِّتا۔ 

اُه کھُسی وِّچ چھالاں مارن لّگ پِآ تے بولِآ, “پاپا جی! مَےڈم نے ٹرِپ لای چار هجار رُپاے مںگوااے هن۔” مَےں باکی کھرچِآں وّل دھِآن مارِآ پر پھِر وی مَےں اُسنُوں چار هجار رُپاے دےن لای هامی بھر دِّتی ۔ اُه بھںگڑے پااُںدا گلی وّل دَوڑ گِآ ۔ رَولا سُن کے مےری دھی گُرنُور وی مےرے کول آ گای اتے ناراج هُںدِآں کهِن لّگ پای, “پاپا! تُسیں هرنُور نُوں جِآدا پِآر کردے هو اُس دی هر گّل منّ لَےںدے هو۔ مَےنُوں تاں ٹرِپ 'تے بھےجِآ نهیں تے اُس دی واری جھّٹ هاں کر دِّتی اَے تُسیں۔ مَےں اّٹھویں جمات وِّچ سی, جدوں دی تُهاڈے توں اَےکٹِوا مںگ رهی هاں۔ هُن تاں مَےں دسویں وِّچ هو گای هاں۔ هُن تاں مَےنُوں اَےکٹِوا لَے ديو۔ مَےں کّلھ توں ساایکل 'تے نهیں جانا ٹِاُوسن پڑھن۔” 

اُه رُّس کے کمرے وِّچوں نِکل کے وِهڑے وِّچ کُرسی 'تے کِتاب پھڑ کے بَےٹھ گای ۔ مَےں آپنے من وِّچ سوچِآ کِ گُرنُور دی گّل وی آپنی تھاں بِلکُل سهی سی۔ ٹِاُوسن جان لای اُس نُوں سکُوٹر دی سّچمُّچ هی لوڑ سی ۔ مَےں هر مهینے اُس نُوں اگلی واری دا کهِ کے ٹالدا آ رِها سی کِاُںک مَےں ِاّک هور نویں کِست بھرن دی هالت وِّچ نهیں سی ۔ اجے مَےں ِانھاں وِچاراں دی گھُںمن گھےری وِّچ هی پھسِآ هويا سی کِ دُوجے کمرے وِّچوں ماتا جی نے اُّچی ساری آواج وِّچ کِها,"وے پںمِآں! پُّت باجاروں آاُںدا مےریآں دواایآں لَے آویں, بس کھتم هی هو چّلیآں نے ۔ تے نالے گَےس دیآں گولیآں دا پّتا تے گوڈِآں 'تے لااُن والی ٹُوب وی لَے آایں۔ گوڈے بڑی پیڑ کردے نے مےرے اّجکّلھ ۔” 

مَےں سکُوٹر پھڑ کے باجار وّل نُوں چّل پِآ اتے سوچدا هاں کِ ِانھاں کھرچِآں توں ِالاوا راسن-پانی دا کھرچا, رِستےداریآں 'چ آاُن-جان دا کھرچا, کّپڑے-لیڑے دا کھرچا اتے هور کای انگَولے کھرچے جِهڑے ِاکدم سّپ واںگ سِری کّڈھ کے ساهمنے آ کھلوںدے هن اتے پھُںکارے مار-مار کے گھر دے بجٹ نُوں ڈاںواڈول کر جاںدے هن ۔ ِانھاں سبھ کھرچِآں دا بھار سِرپھ تے سِرپھ ِاّک وِچاری تنکھاه هی چُّک رهی سی۔ تے کِس ترھاں چُّک رهی سی اُه مَےں هی جاندا سی تے جاں اُّپر والا ۔