پنجابی محاورے۔

ِاه هٹوانیآ تّکڑی نُوں اَےسا ٹھُوںگا ماردا هَے کِ پتا هی نهیں لّگدا ۔ پر جِنّی واری وی اساں گھر آ کے ِاسدی چیج تولی هَے ! گھّٹ نِکلی هَے۔

نواب دی مڑھاای چںگی بھلی رات نُوں سُّتی سی ۔ سُّتِآں سُّتِآں بس چیکھن لّگ پای تے چھاتی نُوں پھڑ پھڑ کے تڑپھدی تے ِاس توں پهِلے کِ کوای باهروں بهُڑ سکدا وِچاری ٹھںڈھی ٹھار هو گای۔ نواب ِاه سُن کے هّکا بّکا رهِ گِآ۔

جے مَےں هويا ٹھںڈھا-کوسا, تُوں نهیں کیتا اُّکا روسا, منِّآ مَےنُوں سگوں بےدوسا, کِّداں بھُّلن پِآری, چھوٹاں تےریآں۔

پرےم دا مهِکدا باگ ِاک لاِا دے, پِآر پسراِا دے, ٹھںڈھ ورتاِا دے۔

تکھت گِآ جد مَولِآ, لِآ سمےٹ پکھںڈ, سهِر ےار نُوں مار کے پای بھرا نُوں ٹھںڈھ۔

تُسیں اَےڈی چھےتی کرودھ وِچ آ گاے اَو, جرا ٹھںڈھے هووو تے مےرے نال گّل کرو۔

تُسیں هالی روٹی هی پاے کھاںدے هو۔ مَےں تے ِاک چںگا ٹھَوںکا وی لا چُّکا هاں۔ مےری آدت هَے روٹی کھاںدِآں هی سَوں جانا۔

کای بی. اے., اَےم, اے, دیآں ڈِگریآں والے دےکھے هن جِنھاں دے دُآلے کھهُرےپن اپریتی دُرواکاں دی کںڈِآلی واڑ هُںدی هَے ! تے اُنھاں نُوں مِل کے کِسے نُوں کھُسی نهیں هُںدی ۔ اُه دُنیآں دی آم جاچ تے واکپھی ن هون کر کے هر تھاں ٹھےڈے کھاںدے هن تے نال دِآں نال کھهِںدے هن۔

منِّآ, اّج سچاای دے, مُوںه اُّتے پردا پِآ هوِااَے, پر ! سارے پڑدے چّکن دا, کوای تُوں هی ٹھےکا لِآ هويا۔

بیبی بھَےن ! مَےنُوں ِاس پُستک دا اُتارا کر دےه جو مَےں کدے ٹھےس کھان لّگاں تاں ِاس نُوں پڑھ کے گُربانی تے نام پر ٹِک جايا کراں۔

مَےنُوں مامی دے رںڈےپے توں پتا لّگدا هَے کِ تُهاڈے بِناں مَےنُوں کِسے روٹی نهیں دےنی۔ مےرے ٹھُوٹھے کھَےر نهیں پااُنا۔

جِس ترھاں مُّڈھلے پّکے ےاراں نال گّلاں کریدیآں هن اَوسے ترھاں سردار نانک سِںگھ هوریں وی "لوک ساهِت" دے پاٹھکاں نال وی ٹھُلھیآں گّلاں کرن لّگ جاںدے هن۔