پنجابی محاورے۔

اُس نُوں کھِآل آاُںدا, "منّ لاُ کِ چمپا مےرے پںجے وِّچوں نِکل نهیں سکدی, پر اُوسا دی مَوجُودگی وِچ ِاه کںم کِوےں سِرے چڑھ سکےگا ۔ جو اُوسا نُوں جرا جِنّی وی بھِنک پَے گای تاں ِاس دا پھل ِاه هووےگا کِ اُس دے سّک دی تلوار هر وےلے اساں دُهاں دے سِر تے لٹکدی رهےگی۔

سامُو ساه ! اَےڈا کرودھ وِّچ کِاُں آ گِآ اےں ? وےکھ تاں سهی انںت رام اُّتے اّگے تھوڑی بھیڑ بنی هوای اے, جو تُوں وی هّتھ دھو کے پِّچھے پَے گِآ اےں ? کُجھ ترس کر۔

جاِاداد اُسدی هَے کوای نهیں, تے اَےس وےلے اُس نُوں بھُّکھ گل گل آای هوای اے, تے پاسا کوای جھّلدا نهیں ۔ کرے کی ?

هُن سُّکھ نال تےرے سارے پُّتر نَوکر هو گاے هن ; اَےوےں تَےنُوں بھُّکھ بھُّکھ کرن دی وادی پای هوای هَے۔

اُنھاں نے بڑی دےر مگروں روٹی کھان لای کِها۔ مَےں ِاه وی ناں کهِ سکاں کِ بھُّکھ مر گای اے تے بیماری دا بهانا وی نا لا سکاں۔

ِاس سُںدر کُدرتی نجارے نُوں وےکھ کے بھُّکھ لهِ-لهِ جاںدی هَے۔

هُن تے رّب دا دِّتا اُنھاں دے گھر سبھ کُجھ هَے پر اُس دیآں اّکھاں بھُّکھیآں هی هن۔ ِانّی چھےتی اّکھاں دی بھُّکھ نهیں نِکل سکدی۔

تےرے بھرا وِّچ رتا هلیمی نهیں, جد وی گّل کرو بھُّکھے سےر واںگ پَےںدا هَے۔

پُلِس نے تےجا سرابی دی کُّٹ-کُّٹ کے چںگی ترھاں بھُگت سُآری۔

اُس دے کھِآل وِّچ جو کُجھ آيا-اُس دیآں اّکھاں اّگوں جےهڑا کلپت درِس لںگھِآ, اُسنے جگت سِںگھ دے دِماگ وِّچ بھُچال جِها لَے آںدا۔ اُس نُوں چھّت آپنے سِر تے ڈِّگدی ملُوم هون لّگی۔

رّب دی کُدرت هَے ! کایآں دے بھُّجے دانے وی پاے اُّگدے هن پر کایآں نُوں آپنی کھُون پسینے دی مِهنت دا پھل وی نهیں مِلدا۔

اکھیر جد ِاّتھے آ کے تُهانُوں ڈِّٹھا تاں مےریآں بھُّباں نِکل گایآں۔ ِاس آکھراں دی ٹھںڈھ تے میںه جھّکھڑ وِّچ تُهانُوں تںبُواَوں باهر بےهوس پاے وےکھِآ۔