ویر بهونے جاگ زرا تُوں, هِںمت زرا وِکھا ۔
آلس دا تُوں چھّڈ کے پّلا, هرکت دے وِّچ آ۔
موياں واںگُوں ڈھےری ڈھا کے, بهِ نا ویر نِچّلا۔
سُستی نُوں تُوں دُور بھجا دے, مار کے ِاّکو هّلا۔
هِںمت دی تُوں اُںگل پھڑ کے, مِهنت نُوں اپنا۔
آپے تےری مںزِل تےرے کدماں وِّچ جااُو آ۔
دُّکھ مُسیبت آپے تَےتھوں, وّٹ جانگے پاسا۔
جد تےرے بُّلھاں 'تے هويا, پھُّلاں ورگا هاسا۔
رّکھیں سّچ دا پّلا پھڑ کے, جھُوٹھ نُوں نا اپناایں۔
سّچ دے پَےںڈے مُشکل هُںدے, وےکھیں ڈول نا جاایں۔
کھُشیآں دا ونجارا بن, مُسکاناں سبھ نُوں وںڈیں۔
دِل-مںدر وِّچ ساڑا لَے کے, مانوتا نا بھںڈیں۔
اُّچے-سّچے سُهنے آپنے نےک کھِآل بناایں۔
مَےں-مَےں, تُوں-تُوں دِل 'چو کّڈھ کے, دِل وِّچ اسیں بِٹھاایں۔
پھِر تےری جیون-نایآ, وِّچ سُّکھ هونگے سارے۔
دُّکھ-دلِّدر اُس دے پّلے, جو جیون توں هارے۔
