دُور دُراڑے پِںڈ دا ِاّک بںدا سُنِآ
مکر پھرےب دا اَوسنے اَےسا پھںدا بُنِآ
گِآن هو گِآ رّب دا سبھ نُوں سمجھاوے
بابا بن کے بهِ گِآ کھلکت بهُتی آوے
دھاگے تویتاں نال هی اُس کںم چلايا
نِکلے کدے بھُوت نا اُسدا چِںمڑايا
لوںکیں آاُںدے دُوروں تّک کے اُه بھردا جھولی
دھرم ایمان دی دوستو هُن لگدی بولی
هون مُراداں پُوریآں لّگے چڑھن چڑھاوے
بھگتاں دی لااین تاں نِّت ودھدی جاوے
کرنی والے سںت نے کای سُنے مَےں کهِںدے
هر وےلے اُه بابا جی دے چرنیں بهِںدے
کاراں والا هو گِآ اُه بھُّکھا مردا
نوےں هی واکے کر رِها زرا نا ڈردا
پڑھے لِکھے وی لوک اُهنُوں کهِںدے بابا
تُوں هی ساڈا گُرُو هَے تُوں هی مّکا کابا
لهِر جِهی بّس چّل پای هواے وارے نِآرے
نےتا کای جھُکدے اُسدے دربارے ۔
لوکاں دی اکل توں پردا سی لهِ گِآ
چار بّچِآں دی ماں نُوں کّڈھکے اُه لَے گِآ
گھر ‘چوں گهِنے گّٹِآں دا کیتا سپھايا
بابا اَےسا بھُوت سی جو نزر نا آيا
کُهرام جِها مّچ گِآ کهِںدے لّبھو بابا
پھڑ کے مُشکاں لا ديو چھّڈنا نهیں آپاں
آخر ِاّک دِن بابا جی وی آگے کابُو
بابے سِر چڑھ کے بولِآ چھِّتراں دا جادُو
پںچاِات نے سی پھِر ِاه هُکم سُنايا
لّبھ کے اَےسے ڈھوںگیآں دا کرو سپھايا
سّچے گُرُو لڑ لّگ کے شمی الکھ جگاایاے
ڈھوںگی ٹھّگاں سارِآں نُوں دُور بھجاایاے
