چُّلھا تپدا مسیں اےں اَوهو کِںج کرے پُنّ
دےکھ کِرتی دے وِهڑے وِّچ پسری اے سُنّ
تُوں لےکھیں کوای لِکھ دے بهار والی رُّت
ملک بھاگوآں نے هر تھاں مچاای اے لُّٹ
دُکھ کِس نُوں سُنااے اَوهدا پرےشان چِهرا
بابا نانکا هَے لالو اُداس اّج تےرا
نا مِلے پُوری مجُوری نا هی مُّکدے جھمےلے
چِںتا من نُوں ستااُںدی اے سرگھی دے وےلے
وےل لوبھاں دی چمن ’چ پھَےلی لںمی چَوڑی
کِںج خاباں نُوں لااے اَوهو آساں والی پَوڑی
دےکھ مُڑ جّگ وِّچ پھَےل گِآ گھور هنےرا
بابا نانکا هَے لالو اُداس اّج تےرا
راج جںگل دا چّلے اَوهو بںد رّکھے تاکی
لیڑے پھٹے پُرانِآں نُوں پااُںدا لا ٹاکی
هّتھیں پاے چھالے پَےریں پاٹیآں بِآایآں
جُڑے کھّدر نا لوے کِّتھوں رےشمی رزاایآں
کدوں جاگنگے بھاگ کدوں چڑھےگا سوےرا
بابا نانکا هَے لالو اُداس اّج تےرا
اَوهو چھّتدا مکان اَوهدا کّچا اے بنےرا
هُن دُّدھ مُّل لاے اَوهدا وِکِآ لوےرا
تےرے اُّتم دی بابا تےرے اّگے ارجوای
دااُوںوالا چاهُںدا اَوهنُوں مِل جااے ڈھوای
باںه پھڑ سّچے ساایں دُکھ کّٹِآ بتھےرا
بابا نانکا هَے لالو اُداس اّج تےرا
