مُغل راج دا موڈھی بابر,
لَے پھَوجاں بھارت وّل آيا۔
کِسے نا هٹکِآ کِسے نا وّلِآ,
کِسے نا رستا روک وِکھايا۔
بڑے بڑے بلیآں دے هُںدِآں,
کوای وی نا رکھوالا بنِآ۔
لُّٹی گای بھارت دی کُّلی,
کوای نا ِاسدا تالا بنِآ۔
مِّدھ سُّٹیآں کای کومل کلیآں,
کھُراسن دِآں جابر پَےراں۔
آساں دے سبھ مهِل مُنارے,
ڈھهِ ڈھےری کر دِّتے غَےراں۔
پّتھر دِل نے ترس نا کھادھا,
ابلا دی مجبُوری تّک کے۔
کاتل دا هّتھ زرا نا رُکِآ,
کِسے دی ماںگ سںدھُوری تّک کے۔
سِر تربُوجاں واںگُوں رُلدے,
هر تھاں دِسن وِّچ بازاراں۔
کِدھرے جبر دے نال ستاایآں,
هاهاکار مچاون ناراں۔
نزراں جاون جِّتھوں تیکر,
ندی زُلم دی ٹھاٹھاں مارے۔
ابلا بھارت دا لهُو پی کے,
بِشیار مارن پاے پھُںکارے۔
جد بھارت دے بیر بهادُر,
مَوت دی گودی اںدر سُّتے۔
دُّدھ چُںگھدے ماسُوماں دے سِر,
جد تیراں وِّچ گاے پرُّچے۔
جد بھارت دے وِهڑے اںدر,
نا کوای رهِ گای کںج کُآری۔
جد ابلا دی لاج بچاون,
نا آيا کوای کرِشن مُراری۔
جد راون دے هّتھوں سیتا,
رام کوای چھُڑوا نا سکِآ۔
جد بھارت دی رُڑھدی بےڑی,
بنّے تے کوای لا نا سکِآ۔
تد مےرے گُرُو نانک پِآرے,
سُّتے رّب نُوں جھّٹ جگايا۔
بابر جابر نے کِاُں اےنا,
بھارت اُّتے زُلم کمايا۔
اَو! رّبا تَےنُوں جاگ نا آای,
سُن کے جںگی ڈھول نگارے۔
اَو! رّبا تَےنُوں سےک نا لّگا,
پھُوکے گاے جد تےرے دوارے۔
لهِ گاے چنّ کایآں دے بھاوےں,
پر تُوں چنّ چڑھاای بَےٹھَےں۔
اَو! رّبا تُوں ڈاڈھے هّتھوں,
ماڑے نُوں مرواای بَےٹھَےں۔
کَون هَے زالم جِسنے مےرے,
بھارت دی هَے ریت مِٹاای۔
کَون هَے جابر جِس نِهّتھی,
جنتا ‘تے تلوار چلاای۔
اُس جابر دے هّتھوں هُن مَےں,
بھارت ماں چھُڑوانی چاهُنّا۔
رُل رهی اے پَےراں وِّچ جو,
آپنی لاج بچانی چاهُنّا۔
اَے بابر ! تلوار تےری اّج,
مےرا کُجھ وِگاڑ نهیں سکدی۔
اَے جابر ! تےری لال هنےری,
مےرے پَےر اُکھاڑ نهیں سکدی۔
مَےں جنتا دا سےوک شاِار,
تَےنُوں کُجھ سمجھااُنا چاهُنّا۔
دهِشت بھریآں اّکھاں نُوں مَےں,
شرم هےا سِکھلانا چاهُنّا۔
تےرِآں هّتھاں جِهڑی بناای,
آ کوجھی تسویر وِکھاواں۔
ابلاواں دے اّتھرُو چُگ کے,
آ تےری جھولی وِّچ پاواں۔
مار کے کای بےدوشے بںدے,
غازی کوای اکھوا نهیں سکدا۔
اَے بابر ! بںدِآں دی هستی,
بںدا کدے مِٹا نهیں سکدا۔
تُاّسب دی جو باںگ الاهے,
اُه نهیں کدے نمازی هُںدا۔
مزّهب دے ناں زُلم کرے جو ,
رّب نهیں اُس تے رازی هُںدا۔
زُلم تکّبر دا سِر بابر,
آخر ِاّک دِن جھُّک جاںدا اے۔
خلکت دی آواز نُوں سُن کے,
خالک دا هّتھ رُّک جاںدا اے۔
کھریآں کھریآں گّلاں کر کے,
ڈھاه دِّتا بابر دا جےرا۔
دےش دی کھاتر کَےدی بنِآ,
دھنّ هَے ستِگُر نانک مےرا۔
پھِر بھارت دیآں نزراں ڈھُوںڈن,
آسے پاسے چار چُفےرے۔
اَے مےرے ستِگُر نانک تَےنُوں,
ڈھُوںڈن بھارت واسی تےرے۔
پھِر کوای بابر دا بےٹا,
بھارت نُوں هتھِآنا چاهُںدَے۔
پھِر بھارت دے مّتھے اُّتے,
داغ گُلامی لانا چاهُںدَے۔
پھِر بھارت دا رُوپ کُآرا,
مںڈی وِّچ وِکوانا چاهُںدَے۔
پھِر کوای بھُّکھا رِّچھ جنُونّی,
اّج بھارت نُوں کھانا چاهُںدَے۔
پر مےرے گُرُو نانک پِآرے,
اّج نهیں ابلا بھارت رونی۔
هُن سکتا سکتے سںگ لڑنَے,
تےری تمنّا پُوری هونی۔
کلم تےری نُوں کلگیآں والا,
خُون دا ڈوکا لا گِآ داتا۔
نیهاں هےٹھ چِنا کے پُّتر,
سانُوں شےر بنا گِآ داتا۔
اّج بھارت دا بّچا بّچا,
بھارت دا رکھوالا بنِاَے۔
اّج بھارت نهیں وگ پُرانا,
شےر جواں هر بالا بنِاَے۔
پھِر تےرے مردانے پُّتراں,
سِر دے کے سرهّد بچانی۔
پھِر پھُوکاںگے ٹَےںک جبر دے,
جںجھ پاپ دی مار بھجانی۔
جوری دان کدے نهیں دےنا,
کِسے بدےشی جابر تاایں۔
آپنا هِںدوستان نهیں دےنا,
پھِر چںگےز نا بابر تاایں۔
خُون دِآںگے تَےنُوں آپنا,
لِکھ نانک پھِر بابروانی۔
مستی وِّچ تُوں گاںدا جاویں,
توپاں تھیں رباب وجانی۔
زُلم دیآں تلواراں کولوں,
سّچ کدے وی مر نهیں سکدا۔
جِس بھارت دا راکھا نانک,
اُه بھارت کدے هر نهیں سکدا۔
