بڑا مَےں ساںبھِآ اُس نُوں اُه ِاک دِن ٹُٹ گِآ آخر
کوای پّتا کِسے ٹاهنی ‘تے کد تک ٹھهِردا آخر
مَےں ممتا دی بھری هوای اُه خالی فلسفا کوای
مےری وهِںگی نُوں کد تک موڈھِآں ‘تے چُّکدا آخر
اُه کُولی لگر هَے هالے ڈںگوری کِاُں بنے مےری
کرے کِاُں هےج پّتجھڑ دا کوای پّتا هرا آخر
مَےں اُس دی جڑھ نُوں اپنے خُون سںگ لبرےز رّکھاںگی
مساں پھُّلاں ‘تے آيا هَے اُه مےرا لاڈلا آخر
اُه مےری رّت ‘تے پلِآ سی, ِاک دِن بهُت پِآسا سی
کِ بن کے تیر مےرے کالجے وِچ کھُبھ گِآ آخر
مَےں خاراں توں تاں واکِف سی مگر سی خَوف پھُّلاں دا
تے جِس دا خَوف سی درپےش هَے اُه هادِسا آخر
کِسے سبزے نُوں کی سِںجے پلّتن دا کوای اّتھرُو
کِ اُس نُوں تڑپ اپنی توں مَےں کر دِّتا رِها آخر
کِها پُّتر نے ِاک دِن, کاش! مَےں راجے دا پُّت هُںدا
پِتا هّسِآ, بهُت هّسِآ تے پھِر پتھرا گِآ آخر۔
