بّدل لںگھ گاے, سُورج چڑھِآ چمک پِآ جگ سارا۔
اّکھاں دے وِچ کھُبھدا جاوے, پانی دا لِشکارا۔
کی هويا جے دِل وِچ رهِ گاے, ےاداں دے چںگِآڑے,
پھُّلاں نُوں کرنا پَےںدا اے, کںڈِآں نال گُزارا۔
اجے وی کوای کوای اّتھرُو, پلکاں اُّتے چمکے,
رات هنےری اسماناں 'تے ٹاواں ٹاواں تارا۔
چّل دِلا هُن هور کِتے جا اپنی جھُّگی پاایاے,
کِس کںم دا ِاه کھُوه, ِاه چھّپڑ, جِسدا پانی کھارا۔
اّدھیں راتیں کِسنُوں لبھدا کِسدی کھوج لگااُںدے,
شهِر دیآں سُںجھیآں گلیآں وِچ پھِردَے ِاّک وِچارا۔
اُهدے نال دا جے کوای هووے, تاں تے مَےں سمجھاواں,
سِفت اَوسدی مَےں کی دّساں, جِسدا رںگ نِآرا۔
چڑھِآ سُورج کِنّھے تکِاَے, نںگیآں اّکھاں نال,
ساتھوں تاب نا جھّلی جاوے بھاوےں هووے تارا۔
بھاوےں کوای 'واج نا مارے بھاوےں کوای نا وےکھے,
هوکا گلی گلی وِچ لااُںدا جاوےگا ونجارا۔
خَورے لوک اسماناں اُّتے کِسراں ڈےرے لااُںدے,
سانُوں پَےر نا پُّٹن دےوے, ِاه مِّٹی ِاه گارا۔
