باغ ’چوں پھُّل نُوں توڑنا هَے منھا پر چلو توڑ کے وےکھدے هاں بھلا
هو کے هُن مالیآں نُوں مُخاتِب چلو ِانکلابی غزل چھےڑدے هاں بھلا
هُن مُهّبت دی سانُوں زرُورت بڑی, مُخبراں دی شرارت وی تھاں تھاں کھڑی
ڈھںگ کوای نا کوای بغاوت لای, بَےٹھ کے دوستا سوچدے هاں بھلا
خاب آيا کِ اُه بےوفا هو گِآ, چھّڈ کے ےار نُوں غَےر دا هو گِآ
ِاس ترھاں دا بُرا خاب آيا کِوےں, کی وجھا هَے هُنے کھوجدے هاں بھلا
ِاشک دی گرمزوشی گای بیت هَے, هُن وفا میت دی هو گای سیت هَے
سرد هاُکے هِجر دے بچے کول جو, بال کے هُن اُهی سےکدے هاں بھلا
رِشتِآں ’چوں سدا بےوِساهی مِلی, اُمر ساری اسانُوں تباهی مِلی
زِںدگی نام دی چیز هُںدی هَے کی, شبدکوشاں ’چ هی بھالدے هاں بھلا
