ِاک بایاے نے کّٹھِآں,
کر کے سُّکا گھا ۔
بُنِآ اپنا آلھنا,
پُورا کیتا چا ۔
رّکھنے رکھے اَوس وِچ,
تے دروازا ِاّک ۔
لوڑ سمےں جو هو سکے,
پُوری من دی سِّک ۔
رهِ سّکن جو بّچڑے,
اُس دے نال ارام ۔
رَےن-بسےرا کر لوے,
جد پَے جاوے شام ۔
کّکر, لُو توں بچ سکے,
نِّکی کومل جِںد,
چوگا چُگ چُگ تھّک کے,
ساه لَے سّکے بِںد ۔
سردی دی ِاک شام نُوں,
بَےٹھ آلھنے کول ۔
کردا اَوهو آپ سی,
اپنے نال کلول ۔
ٹھُر ٹھُر کردا سُکڑدا,
پالے هّتھوں تںگ ۔
باںدر اّڈیآں رگڑدا,
آيا نںگ-ملںگ ۔
وگدا ٹھّکا اَوس نُوں,
لَےن نا دِںدا ٹےک ۔
چاهے, کِدھروں مِل سکے,
اُهنُوں نِّگھا سےک ۔
کریآں اُس نے کوشِشاں,
چڑھی نا کوای توڑ;
هّڈیں رچ گای ٹھںڈھ تے,
دُکھن لگے جوڑ ۔
اُس دی هالت دےکھ کے,
بایاے کِها پُکار :
'کرنی فِکر سِآل دی,
سی تُوں پهِلوں ےار !
مَےں تَےتھوں هاں نِّکڑا,
پر جتناں دے نال ۔
کیتا مُشکل هّل هَے,
اپنا آپ سوال ۔
جے تُوں وی کُچھ سوچدا,
رکھدا کوای تاںگھ ۔
گھر دا مالک اّج تُوں,
هُںدا مےرے واںگ' ۔
سُن بایاے دی گّل نُوں,
باںدر کیتی جھّٹ ۔
چڑھ کے رُکھ تے آلھنا,
کیتا چَوڑ چُپّٹ ۔
بُنِآ سی جو اَوس نے,
پُوری مِهنت نال ۔
پّٹی اُس دی جّکھنا,
کیتا بھَےڑا هال ۔
واه بایاے دی گای نا,
هويا بهُت لچار,
کِسے سِآنے آکھِآ,
تاهیں سوچ وِچار :
"سیکھ تاں کو دیجیاے,
جاں کو سیکھ سُکھاِا ۔
سیکھ ن دیجے باںدراں,
جو بایاے دا گھر ڈھاِا" ۔
