مَے فارختیآں هی,جد لِکھ دِّتیآں
اَوه تاں وی نا,ناتے توڑدی هَے
پھالنامِآ ‘تے رمل,سُّٹدی هَے
کدے پھُّل بِلانی,مروڑدی هَے۔
جدوں ِاشک اوّلڑے نے,مّت ماری
لّکھ گھوڑ-سُںمیآں بھاوےں چّب لایں
بِّچھُو-بُوٹی دی پیڑ نا ‘رام آاَونی
بھاںوےں بںبلے فکیر,لّکھ لّبھ لایں۔
سُوهی ٹوپی ‘تے لٹکدی,پھُںمنی نُوں
دستار دی کلگیں نا راس آای
اَوه مںزُور-دوزک دِکھااَوںدے رهے
پھِردَوشی باغ دی سانُوں واش آای۔
گھوڑی-دُّدھ ساڑ کے,شراب پیتی دا
جوگ-نِںدرا جِها نشا,لّگی جھوک دا
کام کملے نے,وّس نهیں هونا
لّکھ پڑھ لایں گرںتھ,بھاوےں کوی کوک دا۔
