کدوں اَوه نگری نُوں مُڑِآ
بنباساں توں جاکے ?
کدوں اَوسدے اّتھرُو آاُنا
اُمراں دا غم کھا کے ?
کِوےں گِآ بنباساں نُوں اُه
ِاهتاں راجا جانے,
اساں تاں کِسے وِجوگن نَےنیں
تےراں ورھے پچھانے ۔
سُنِآں اُسدا درد ڈُوںگھےرا
سُنِآں اُه بهُوں پِآرا
کوای آکھدا سوگ اَوسدا,
پیڑ اُپاونهارا ۔
کِسے وںجھلیآں والے دے گھر
چاکر رهِ اُه پلِآ,
کُّل ساںولا درس اَوسدا
کِسے نار ن چھلِآ ۔
سُنِآں اُسدی کُّل جُآنی
وِچھڑِآں سںگ بیتی ۔
سُنِآں اُه تاں مويا جیںدا
زرِر چِراں توں پیتی ۔
جگت دے پرِے دے سںگ گاوے,
'ناگ نِواساں دے رهِنا'
جُگاں نھےر دی کالی کںبلی
تے مَوت سںگ بهِنا ۔
اُس جوبن دا هال اُه پُّچھدا
اُس وےلے جِس آاُنا,
وار اںتلی سںنجاں وےلے
سُورج نے جد سَونا ۔
آتھن وےلے وِچ وناں دے
هال دّسے جگ چِر دا;
کِس بھےس وِچ آای وےدنا
بھےد جاندا پھِردا ۔
کاای دسدی مَےں ِاک واری
جاںدا گلی بُلايا,
روگ اوّلڑے والا ساجن
اّتھرُو واںگ گُآيا ۔
کهِںدا اُه "مَےں نھےر اَوسدی
گلی 'چ کَول نِبھانا;
جدوں کدے سُورج آسمانو
مَوت نال بُجھ جانا" ۔
سارے جّگ توں پِآسا بںدا
تھلاں دا ویر پِآرا,
کهِن لّگِآ کھُوه تے آ کے
"نَےن بھرے جّگ سارا" ۔
