ِاس روهی چوں آ رهیآں نے
مَوت مِری دیآں واجاں
دُور نگارے سُورمِآں دے
گُوںجن سُن فرِآداں۔
کّچے گھراں دے بُوهِآں دے اّگے
روںدیآں ماواں آایآں
کنکاں پّکیآں دی رُّتے کِاُں
درد اُمر دے لِآایآں?
ساڈے وّڈے وڈےرِآں توں نے
مِرگاں نال ےرانے
ماواں روهیآں نُوں نا چھّڈ کے
وسنا دےس بِگانے۔
"'مااے کنی پِآر دی نِّکی
نَےن نِمانے دواے,"
ماں دے ترس دے کھںبھ نِتانے
دےکھ بّچڑے رواے۔
دُور پانیآں نُوں کی هويا,
هُوںگر مار بُلانا
پُشتاں دا ِاّک گیت ساںبھِآ,
ماںجھی نُوں بھُل جانا
اَوه تارا برباد هو گِآ
بربادی دیآں سوآں
اےس اُجڑدے پِںڈ وِچ آایآں
وِهڑِآں پھِردی روآں
وتن دا پانی کُوںجاں نُوں ن
چهُں کُوںٹاں چوں تھِآاے
تھّکیآں ارش دیآں پَوناں وِچ
راکھ اُڈںدی جااے
سُورج پراں تے پانی لااے
جد پردےسوں چّلی,
وتناں دے وِّچ رَولے مچے
کُوںج نِمانی کّلی۔
