مِلِآ جو ڈھلدی شام نُوں, بںدا کھُدا ورگا
کدماں چ اُسدے مِٹن لای, لُوں لُوں دُآ کردا
مَےں روکِآ, مَےں اٹکِآ, مَےں من آپنے نُوں ورجِآ
جو پِگھلیآں اُهدے سےک نال, ندیآں دا کی کردا
مَے کِس جِگر نال سِر تے ڈھوںدا, ِاس اُمر دا بھار
جے آپے ساجے اُس کھُدا لای, ِاںجھ نا مردا
جے پلٹکے نا دےکھدا تسویر زِںدگی دی مَےں
هر کدم تے هر موڑ تے, مَےں مَوت تو ڈردا
پانی کھڑھے تے دےکھِآ جد رَوشنی دا ناچ
جے اّکھ نا بھردا تاں دّسو, هور کی کردا
