برسات دا مَوسم آيا, مَےں هَےران رِها,
پرکِتی دے اےس ورتاوے توں, انجان رِها۔
برسات پھےر هوای, رّج رّج نها لِآ,
لّگِآ جِوےں رّب هی مَےں پا لِآ۔
لوکاں نے سمجھايا, کُّجھ دِماگ لا,
ِاںجھ وی کوای بھِّجدَے, بھلاں پاگلا!
برسات دے دِن آاے, مَےں سويا رِها,
مےرے اںدروں مَےں جِوےں مويا رِها۔
پھےر بِجلی کای بار چمکی, مَےں پّک چُّکا سی,
کوای اسر نا هووے, اَےنا تھّک چُّکا سی۔
ساون کای آاے, مَےں لُکِآ رِها,
کبیلداری دے بوجھ نال, جھُکِآ رِها۔
جھڑی گِآن دی لّگی, مَےں سُّکا رِها,
کھُّل کے بھِّجن دا هَوسلا, مُّکا رِها۔
مَول جادیں سی دھرتی, اںبر مَولدا,
دِل مےرا پّتھر جِها, کُّجھ نا گَولدا۔
کی سّچ, کی جھُوٹھ, ِاه سّبھ جان کے,
"مںڈےر" ساری اُمر کھڑا رِها چھّتری تان کے,
جِس دِن مےری مَےں هوای ڈھےری راکھ دی,
وے بھِّجنا هی جِںدگی سی بارِس آکھدی۔۔
