بس تُسیں دھاگے نُوں تیلی لانی۔
مومبّتی هَے خُد پِگھل جانی۔
سی تاں درِآ هی مَےں اّکھی ڈِّٹھے,
مرن وےلے وی سی مںگدا پانی۔
ِاس هنےرے 'چ کَون ساتھ داے,
ڈُب گای شام وی هَے ڈُب جانی۔
هںجھُو پلکاں تے رُّک گاے آ کے,
من چ کِس خاب دا اُبلے پانی۔
زِںدگی سےک بنکے هَے رهِ گای,
تےری زُلفاں دی چھاں هَے کی مانی۔
تےری پَےڑاں دے نا نِشان مِلے,
خاک راهاں دی مَےں بڑی چھانی۔
آاے مُڑکے بهار, نا آاے,
دِل 'چوں ویرانگی نهیں جانی۔
هَےں کبیرا تُوں دّس گيوں کِّتھے?
تںد اُلجھی نهیں, اُلجھی تانی۔
گھاٹ تےری رڑکدی هر مَوکے,
پُورتی تےری هو نهیں پانی۔
