هسی بسںت, کلی مُسکاای,
متوالے بھںوراں مدھُ پی کے,
پریت-راگنی گاای ۔
ِاک پاسے سںوری بنراِا,
کھےلن لّگے پانی,
دُوجے پاسے کوی وےکھدا,
پتلیآں جھیتاں تھانی:
دھدھک رهیآں لاٹاں وِچکارے
سُںدرتا جھُلساای ۔
تے ِاه درد اُپجااُو جھاکی
تکِ کوِال کُرلاای ۔
سوهنیآں ناراں, کُولے بال,
مَوت دیآں داڑھاں وِچکارے,
پیه رِها مهاں کال ۔
نا کوای ترس تے نا همدردی,
واںگ پِساچنیآں دے نچ رهی
کل-جیبھی بے-دردی ۔
