کِںج کوای ےاد آای
بِڑک پا کے رات رانی جاگ پای,
کِس دے ساهاں دی ِاه کھُسبُو
اںگ مےرے چُںمدی۔
هَے کوای پرچھاں جهی
پولے-پولے پَےر دھردی
مےرے مںجے دے اُدالے گھُںمدی,
مےرے وِهڑے دے هنےرے نال گّلاں کر رهی !
کِاُں ِاه باهیآں چیکیآں,
کَون مںجے اُّتے آ کے بهِ گِآ,
هاں—مَےں هی پاسا پرتِآ !
پھِر کِسے دے نکس اّج
مےری پلکاں تے پهِرا دے رهے
نیںد اّج گم نُوں چُرا سکدی نهیں۔
کِںج پاسے پلٹدے
اُه وی تاں ِاک رات سی
مُڑھکو مُڑھکی هو گای سی چاننی
وےکھ کے سانُوں پسینا آ گِآ۔
اّج وی تاں رات هَے,
نیل-اںبر-هِّک هو گای چھاننی,
کھِںڈیآں پایآں نے کَوڑاں ارس تے,
هار کے باجی جُآری ڈھهِ پِآ
هااے هّڈاں وِچ تھکےواں رڑکدا
نیںد پر آاُںدی نهیں۔
نیںد پر آاُںدی نهیں۔
