بیتے وےلے دی سدا سوچ دا جادُو بن کے ۔
مےرے چَوگِرد چھنکدی رهے گھُںگرُو بن کے ۔
مُورتاں زِهن دے ورکے تے بنااے کی کی,
ےاد ِاک شخس دی چانن کدے خُشبُو بن کے ۔
دِل دِآں زخماں دے پھُل جاگ پاے نے شاِاد,
رںگ ڈھلدا اے پِآ اّکھیآں چوں اّتھرُو بن کے ۔
ےاد آای اے تےرے درد دا لشکر لَے کے,
دِل دا بغداد اُجاڑےگی هلاکُو بن کے ۔
پِآر نگری دے مکَےنو زرا کَےڑا رهِنا,
مُڑ نا آ جااے لُٹےرا کوای سادھُو بن کے ۔
سوچ کے پَےر دھریں پِآر دے بےلے 'ساکی',
پھِر رِها اے اجے کَےدوں کوای کیڑُو بن کے ۔
