بھار من توں اُتارِآ جااے,
جو گِلا هَے اُچارِآ جااے۔
کول رهِ کے ِاه پھاسلا چُّپ دا,
هور هُن نا سهارِآ جااے۔
رو پاے پھےر پا کے گلوکڑی,
دُّدھ پانی نتارِآ جااے۔
تُوں هی دّس هور بچدیدے اُمرے,
تَےنُوں کِّداں گُجارِآ جااے۔
اکل دی جھال کَون جھّلےگا,
اےتھے جھّل هی کھلارِآ جااے۔
سوچیاے تاں اُه مےرا کی لّگدا,
جو نا پل وی وسارِآ جااے۔
هوس دی پےس هی نهیں چّلی,
هُن تاں دامن لںگارِآ جااے۔
