دھُوںاے پسرے ارس تے, دم گھُّٹدی رَےن
ستلُّج-لهِراں اُٹھدیآں, جِاُں هِچکی-بدلے وَےن۔
جان وگدِآں پانیآں, لهِراں کھڑیآں هو
جِاُں پریتم دی بھال وِچ, کُای تُردی جااے کھلو۔
سُورج پّچھمی بِسترے, تے سی سُّتا جا
کھاب اُهدے دا رُوپ سی, رات ِاه کالی ساه۔
سّپاں لاایآں مهِپھلاں, گھاهواں تے رهے ریںگھ
ڈر نا' سُورج نُوں وی, چڑھی ناںه گُوڑھی نیںد۔
مےلا لايا تارِآں, آ ناںه سکِآ چنّ
ساجِس کرکے رات نے, گُپھا 'چ سُّٹِآ بنّھ۔
کںڈھِآں اُّتے پای سی, دو مُّٹھیآں بس راکھ
جِس تے چَوڑے ارس رهے, چُپ چُپیتے جھاک۔
سڑ گای اُس دے بُّت نا', سوهنی جهی اُمںگ
هرا-بھرا کوای برِچھ جِاُں, سڑدا پںچھی سںگ۔
اّج اکاس پںجاب دے, کھارے گاے نے هو
مںگن کلیآں ناجکاں, پھَولاد پںگھرِآ رو۔
کِوےں پھَولادی دِلاں دا, پںگھر کے بنِآں نیر
چُّکی پھِرسی ارس وِچ, ناجک جهی سمیر ?
- - - - - -
- - - - - -
کپھن دھر تے پسرِآ, تارے گاے کُملا۔
لںنگ ماردا ارس وِچ, چنّا وی گِآ آ۔
تّکن لای مهِبُوب نُوں, تِّکھی هو گای اّکھ
راکھ وےکھکے چنّ نُوں, کِوےں آوےگا سّچ ?
