بهار دی رُّتے
کوای وی چاهُںدا هَے
پھُّل سِرف پھُّل
جاں مهِکدار پّتے ورگلا جاںدے هن ۔
آاَو اسیں گُمراه هواے لوک
سُّکے سلواڑ دے کُّپاں 'چوں
تے جلے هواے چُوڑی-سلوز دی راکھ 'چوں
بےشرم جِها گیت ڈھُوںڈیاے ۔
جد ساڈے گیت, پُوری جهالت نال پھُّلاں نا' اّکھ مےلنگے
تاں باهر دا گھُمںڈی سُهج
کی بھںگ نهیں هووےگا ?
پر اجے تاں بهار کاتل هَے ۔
سارے چاهُںدے هن,
پھُّل سِرف پھُّل
