سُنو سُناواں هال تُهانُوں بھارت دی بربادی دا ۔
گھُںڈ اُّٹھا کے کِوےں وےکھِآ مُکھڑا اسیں آزادی دا ۔
جدوں زُلم دی هوا شُوکدی, ساڈی لُّٹ بهار گای ۔
لّکھاں هی منسُوراں دی اُه انکھ تاایں وںگار گای ۔
سںگراماں دا سُورج چڑھِآ دےش اجاد کراون نُوں ۔
کِرتی اتے کِسان جاگِآ موڑ بهاراں لِآون نُوں ۔
دےش بدےشاں اںدر جاگے بھارت ماں دے جااے سی ۔
وِچ بج-بج دے گھاٹ جاگ کے غدری ویر جگااے سی ۔
کن-کن اںدر آزادی دا گُوںج پِآ ِاّک ناارا سی ۔
ِاّک تّک گورا بھڑک اُٹھِآ جو ڈاڈھا هتھِآرا سی ۔
پھےر بےجھِجکی نال سی, کھولھے مُوںه اُهنے بںدُوکاں دے ۔
هر پاسے توں سّدے آون دِل دهلااُ کُوکاں دے ۔
پر بھارتیآں سُّکھ لِآ سی کریاے بںد کھُلاسا هو ۔
لوتھاں دے اںبار اُبارے تے پِںڈِآں 'تے لاشاں هو ۔
وا وّگی پھِر هر کونے توں ڈُوںگھے وتن پِآراں دی ۔
پھِر پرواه نا کری کِسے نے داراں دی نا ماراں دی ۔
جد زُلم دی اّت هو گای, زالم زُلموں اّک گِآ ۔
پھِرکےداری دابی پا کے, جالم ِاتھوں نّس گِآ ۔
بھارت ماں دے دِل دے ٹوٹے بھارت, پاکِستان بنے ۔
اکل واليو کِوےں دوهاں دا ساںجھا هِںدُستان بنے ۔
لای آزادی نال سِراں دے, اَےوےں نا هّتھ آای هو ۔
ِاهدے ناں دی رکھڑی بنیاے, ِاه ساڈی وڈِآای هو ۔
