بںد درواجے اںدر
مےرا دم گھُٹدا هَے
جھوکا هوا دا نا نسیب هووے
گٹھڑی دُّکھاں دی کھولھاں هنےرِآں اںدر
پیڑ ججبِآں دی کدی نا ِاک سار هووے
هر گلی دے موڑ اُّتے
هر سهِر دے گھر اُّتے
گولیآں دے سّجرے گھااُ لّگے
سِںمدا پِآ هَے جکھماں 'چوں کھُون
پھےر وی بربریات ناچ-نّچی جاوے
هولی لهُو دی کھےڈنوں نهیں ڈردے
آتِسباجی بےرهِمی دی چّلی جاوے
تھاں-تھاں لاساں دے ڈھےر لّگ گاے
بّچے, بُّڈھے, جوان دی نا پهِچان هووے
مّل لاے پارک تے پھُّٹ پاتھ لوکاں هُن
مایات نُوں دپھنااُن لای
کبرستان 'چ کوای تھاں نهیں
کِس چںدری گھڑی دی هوای بکھسِس
ترِسنا, اّگ دی کھےڈ بنی هَے
تاںڈو سِو والا هر کوای نا کھےڈ سکے
پر پھےر وی چںگِآڑِآں دا بھاںبڑ مّچی جاوے
بھٹکنا منُّکھتا لای هُن بنی مهِںگی
ےکین ِانسان دا ِانسان توں مُّکی جاوے
گرهِنے هواے بھوِّکھ دی کوای تاں سار لوو
تےل آساں دا چِراں توں هُن سُّکی جاوے
