مَےں ساایں توں پُّچھِآ, “کِاُں هو تُسیں پرے ?
بھاوےں نِّکا جیو مَےں, لّکھاں دُّکھ جرے۔”
ساایں هّس کے بولِآ, “مَےں ن گھُںڈ کرے۔
کیڑی تُل ن هوونی, ساجن ندر کرے۔”
مَےں ساایں وّل وےکھِآ, اںبروں کهِر ورھے ۔
جے سبھ نے مِٹ جاونا, کِّتھے رںگ هرے ?
ساایں مےری چُّپ نُوں, تّکِآ دُور کھڑے۔
دّسن لّگا پھجر دی, نَےنیں تیر چڑھے :
“ندر دی چھاوےں بَےٹھ کے, کال ن هّتھ پھڑے ۔
بھوجل دے وِچ رهِنگے, لّکھاں ساس هرے۔
“ساه سُورج جد پیںودے, جِںد وَےراگ ورے۔
وڈ سِدکاں دیآں مهِںدیآں, لا کے واگ پھڑے۔
“کِس دے جور هَے تھںمھنا ?, تھل تے سِںدھ ترے۔
بھاوےں ساجن راںگلے, سںبھل بُّک بھرے۔”
مَےں آکھاں : "وے ساایآں, کِاُں کُای رںگ مرے ?
جِںداں نِّکیآں وّڈیآں, دامن رّب پھڑے۔
پُچھدا کِاُں ن آِاکے ? مَےنُوں درد بڑے۔”
ساایں نے هّس آکھِآ, “سُن اَو ےار کھڑے;
“کال دے اّتھرے وهِن جد, آون هُکم درے,
نِّکی جِںد جو رّب دی, اُس توں کال ڈرے;
“اندِّس کُوںٹیں اَوسدے, نام دا وهِن چڑھے,
واٹ اَوسدی سدا هی, رهِںدی رّب گھرے۔”
ساایں پار کھلوتڑے, چھوه توں بهُت پرے,
جِںد ن نِّکی جےهی وی, تار مهین ترے۔
سںجبر دی جو چُّپ وِچ, ساایں کدم دھرے,
پرلوں تیکر جھّکھڑیں, پَےںڈے هرے هرے۔
پل پل پںچھی اُڈدے, ساایں پیڑ جرے,
جدوں تھلاں دی چُّپ وِچ, کُای کُای بیج سڑے۔
مَےں ساایں وّل وےکھِآ, دِل ن رںگ پھڑے,
مَےنُوں بےوس وےکھدے, لّکھاں درد کھڑے۔
