بھاوےں اُسدا گھر وی
مےرے کول گواںڈھ وِچ هی هَے
مَےں اُهنُوں کدے
رُکِآ نهیں دےکھِآ
کھَورے کاهدا بنِآ هويا هَے
هاں سّچ رُک جانا
تاں جِںدگی هُںدی هی نهیں
کھُوبسُورت تاں اُس نے کی هونا
چّل رُّکھاں نُوں
برپھ دے نال بھردِآں دےکھیاے
نال نال کَوپھی دے
گھُّٹاں دے چسکے وی لایاے
کاِاناتی آنںد آاُںدا هی ِاںجھ
لِکھِآ وی جاںدا هَے گھڑیآں پلاں تے
سُّکیآں لّکڑاں دے ٹوٹے
دےکھ کِنّا چِر دے
سکُون وِّچ پاے هن لےٹے
کِسے نے جے ِاّک دِن
اّگ دی چِںگاری دِکھا دِّتی ِاهناں نُوں
تاں ِاهناں نے بھاںبڑ بن جانا
جِوےں مِهنت ناواں نال مِلن تے
کِرت روهلے بان بندی هَے
مےرے پمےریام کُّتے نُوں وی
اجیب جےهی سوچ رّکھنی چاهیدا هَے
جِوےں جںمی هوای جھیل دی هَے
کالی رات دی سدیآں توں
درکھتاں دے جھُرمٹ وِچکار چُّپ چاپ تارِآں نُوں اُڈیکدی
گل وِچ مےریآں پاایآں گھُںگریآں نُوں
اُه کھڑکا دِںدا هَے کدے کدے
بھاوےں سُںدر بّدل
رُّکھ پّتے هنےرے وِچ سوهنے هن
پر مےرے کول وی تاں
انےکاں واادے هن نِبھااُن لای
سَون توں پهِلاں لںمیآں واٹاں کرن لای
اُڈاناں بھرن لای کِّڈا وّڈا اسمان
