ےاد هَے مَےں کِنّی نِّکی سی?
اَوداں بھولی-بھالی سی,
پر تُهانُوں لَے کے تِّکھی سی۔
مَےں پهِلی وار تد تُهانُوں تّکِآ سی,
جد پاتھیآں لَےن ماں گھّلِآ تے,
مَےں ٹوکرا زمین ’تے رّکھِآ سی۔
مَےں ٹوکرے پاتھیآں بھرن لای,
جد پهِلی پاتھی چُّکی سی۔
پاتھی نُوں تِڑاں والے گھاه نے,
کّس کے پاای جّپھی سی۔
مَےں نهیں سی چاهُںدی وِچھوڑنا,
ماں دے ڈروں گھاه نالوں لاهی سی۔
پاتھی وِّچوں تُسیں ڈِّٹھے سی
تُسیں سُبھاا دے کَوڑے سی
تے اسیں سُبھاا دے مِّٹھے سی۔
تُسیں غُّسے وِّچ جد اُّڈن لّگے
تُهاڈی لّت گھاه ’چ اڑ گای
لّت گِّٹے لاگوں ٹُّٹ گای سی۔
پھےر وی بھُوں-بھُوں کردِآں تُسیں
نِّکی جِهی گےڑی لاای سی۔
تُسیں سی مےری پهِلی مُهّبت,
دِل تُهاڈے ’تے آيا سی۔
مَےنُوں ےاد مَےں تُهانُوں نُها کے,
مَےں هلدی دا لےپ لگايا سی۔
لےپ لّگن وےلے زخم ’تے
تُسیں هلدی پیڑا جھّلی سی۔
مَےں وےکھ کے رّج-رّج روای سی,
مےرے دِل ’چ پای ترتھّلی سی۔
مَےں ماں دے وّل نُوں بھّجی سی,
تے تُهاڈی پیڑا دّسی سی۔
ماں نے کِها ِاه بھُوںڈ هَے کالا,
سُّٹ دے دھیاے لڑ جااُوگا۔
ماں نے هّتھ مار جد سُّٹ 'تا سی,
مَےں گُّسے دے وِّچ آ گای سی۔
ماں اّگے بول نهیں سکدی سی,
مَےں پاتھی رّکھ زمین اُّتے,
تاڑ دےنی اُسنُوں کُّٹ ’تا سی۔
وّڈے-وّڈے غم دِّتے زِںدگی,
پر تُهانُوں سرب نهیں بھُّلی جی۔
نام تُهاڈے دا زِکر هويا,
کِتے مِل جا ےار انمُّلِآ۔
مَےں سرما-سرما دِل ڈُّلھی جی,
کُدرت دے رںگ نِآرے۔
ساڈا پِآر وسےںدا پاتھیآں ’چ,
کی کرنے مهِل مُنارے۔
