بھُوت هَے سِر تے سوار
بھُوت دی چھايا نا من توں ٹُّٹدی
جِںد هُںدی رات دِن کھّجل کھُآر
پھولدی سِوِآں نُوں کبراں پُّٹدی۔
دِل دھُکھاںدا, دھُونی دےای جا رِها
جادُو ٹُونے اکل دے اجما رِها
جو بیتِآ سو مُّکِآ
اُس نال کاهدا واستا !
مَےں جی نُوں لارے لا رِها
آس دے دھاگے تویت
رات دِن مُڑھ مُڑھ کے گل وِچ پا رِها۔
کَون جانے کّلھ کِهڑی
پَون کِدھروں جھُل پوے !
کَون جانے کّلھ کِهڑے
سُرگ دا در کھُلھ پوے !
بیت چُّکے پَےںڈِآں دا
کِاُں تھکےواں
اَےںوےں هّڈاں نال بنّھی جا رِهاں ?
بھُوت هَے سِر تے سوار
هےٹھ کِهڑی اج دھَولی دھار دے سِر دھر دِآں?
سوچ دے سبھ سَےریآں
ساری ساری رات لاایآں چَوںکیآں
جِنّا چِر مَےں جاگدا
جاگدے رهِںدے نے ےاداں دے مسان
بھُوت هَے سِر تے سوار
هےٹھ کِهڑی اّج دھَولی دھار دے سِر دھر دِآں?
