بھُّل-بھُلےکھے چنّ توں مںگی, چانن دی ِاک لّپ ۔
رات دا گںڈھی چھوڑ هنھےرا کھیسا لَے گِآ کّپ ۔
کِنّے سارے اُبھرے داِارے مےریآں سوچاں وِّچ,
کِس بےدردی نے دِل دی ڈھابے ماری ڈاںگ کھڑّپ ۔
ماپِآں دی ِاک جھِڑک تے ساری نِکل گایاُ چھّل,
تُوں 'جھناں' کی چیرنَے تُوں ِاک کھال نا سکِاُں ٹّپ ۔
دِل دی بںد پٹاری کھولھِآں نیںدر جاوے اُّڈ,
کُربل کُربل کرن چُفےرے وهِماں دے کای سّپ ۔
وےلا نهیاُں ےار کِسے دا, کدی نا آوے پرت,
بیتے جاںدے وےلے دی تُوں گھُّٹ کے گِّچی نّپ ۔
'انور'جِهے گُرُو دے هُںدِآں شِار دا کاهدا بھار,
گُرُو جِنھاں دے هون سِآنے چےلے جان شڑّپ ۔
کر کوای پّکا کَول 'خِآلا' جِهڑا توڑ چڑھے,
اَےوےں نا پِآ وِّچ خِآلاں رےت دے کوٹھے تھّپ ۔
