بول مشینی هو گے, دِل وی دھڑکن نا۔
وسدے رسدے گھر وی, هُن گھر لّگن نا۔
بھیڑ بھڑّکا شهِر ‘چ شور-شرابا بهُت
رَونک والے بےلی کِدھرے لّبھن نا۔
رںگاں, پھُّلاں نال سجے منموهنے گھر
کھُشبُو بھریآں پَوناں پھِر وی رُمکن نا۔
اُّچے اںبریں چڑھ پردےسیں جا بَےٹھا
بںدے نُوں هُن آپنے پَےر هی لّبھن نا۔
دِل دی کومل دھرتی پّتھر هو جاوے
جے نَےناں دے ساون چھم چھم برسن نا۔
وکت دی هر ِاک نُّکر بےهّد تِّکھی هَے
دےکھیں ! رِشتے, دِل تے شیشے تِڑکن نا۔
شام سوےرے ‘مان’ کراں ارزوای روز
کوای اّکھ نا ڈلھکے تے بُّلھ ڈُسکن نا۔
