چنّ چمکے رُّکھاں دے اُهلے بنےرِآں توں لوک جھاکدے
اسیں هوٹھاں تے لا لاے جِںدرے پر اّکھیآں تے واه کوای نا
ِاتھے موتیآں دے لوک بپاری تے هںجھُوآں دا مُّل کوای نا
رّب هووے تے سبّب وے بناوے مےرا ِاتھے رّب کوای نا
مےرا هور سوال نا کوای وے ِاک مےرے دُّکھ وںڈ لَے
اّکھاں هںجھُوآں دی سُولی ٹںگیآں تے دِل غم نال ڈںگِآ
اّگ پِآر دی دھُوںآں نا کّڈھدی تے تن من پھُوک سُّٹدی
کاواں چھّڈ دِّتا بنِّآں تے بولنا وے کوِالاں دی کُوک سُنکے
پهِلی رات جُداایآں والی وے اُمراں توں لںمی هو گای
گّلاں کر کر هّسدے نے لوکیں وے جد مےرے نیر ڈُلھدے
نا سُکدی نسیباں والی شاهی تے نیراں دیآں نهِراں سُّکیآں
