بُوها باری کھولھن تے هی, لو آاَوںدی اے۔
ورنا اَوسے هی گھر اںدروں, بو آاَوںدی اے۔
لوکاں دی سُورت, آدت, جے کولوں وےکھو,
اَوه نایں هُںدی, سانُوں نزریں جو آاَوںدی اے۔
مںدا کرکے چںگے دی اُّمید نا رّکھیں,
کیتی هُںدی اے جو, اّگے سو آاَوںدی اے۔
گّلاں باتاں راهیں, مهِکاں وںڈن چںگا,
کلیآں جاں مُوںه کھولھن, تے خُشبو آاَوںدی اے۔
ےاد کای سّجنا دی آاَونو, مُڑدی ناهیں,
پَےںڈا کرکے روز, هزاراں کوه آاَوںدی اے۔
شَےد مُسیبت, نال هے هَے مںگی هوای,
مگرے مگرے جِدھر وی جااَو, آاَوںدی اے۔
آوے جد وی ےاد تِری, کّلی هی آوے,
باکی ےاداں دے دروازے, ڈھو آاَوںدی اے۔
مےرے مُوںه وِچ چُوری پاںدی, ماں کهِںدی سی,
اکل بڑی پُّت, کھا کے کھںڈ گھيو آاَوںدی اے۔
کُجھ لوکاں دی ِاّزت 'اشرف' بالاں ورگی,
کھاںدی نِّت چپےڑاں, پھِر مُوںه دھو آاَوںدی اے۔
