بُلبُل واںگ گُلاب دے پھُّل اُّتے,
اسیں مست هو کے سدا چهِکنے هاں ۔
ساڈے چمن نُوں کوای برباد کر دے,
اسیں گلے لّگ کے مرنا جاننے هاں ۔
مِّٹی وتن دی هَے سُرما اّکھیآں دا,
اسیں ورتیاے جگه ممیرِآں دی ۔
جےکر انّھے نُوں کُجھ نا نزر آوے,
نُور چاننا وی کرنا جاننے هاں ۔
رّبی نُور اے وتن دی شمھا کیتی,
سدا وےکھیاے اےس دے جلوِآں نُوں ۔
اسیں واںگ پروانِآں دیوانِآں دے,
دھڑ دھڑ آ کے سڑنا جاننے هاں ۔
گںگا جمُنا وےکھے نے تر تر کے,
اسیں تارُو هاں سارِآں پانیآں دے ۔
وگدے خُون دے هون درِآ بھاوےں,
سُرخرُو هو کے ترنا جاننے هاں ۔
شےر وتن دے بںدے کِرااے دے نهیں,
ٹُکڑے جِگر دے لڑے مَےدان اںدر ۔
ٹھںڈ دِلاں دی نُور هَے اّکھیآں دا,
دم وتن دا بھرنا جاننے هاں ۔
پاکِستان ِاک شےراں دی جُوه سمجھو,
کی چلا جااےگا گِدڑ بھبکیآں توں ۔
آپنی زمیں نُوں خُون دی نمی دے کے,
لالو لال اسیں کرنا جاننے هاں ۔
اسیں ےاراں دے ےار دِل بںد وی هاں,
باںه 'چ باںه پا کے ٹُرنا آںودا اے ۔
جدوں هّتھ توں کوای هتھِآر بندا,
دو دو هّتھ وی تے کرنا جاننے هاں ۔
