"در کھُّلھا هشر ازاب دا وے اڑِآ,
بُرا هال هويا پںجاب دا وے اڑِآ ۔"
سدا توں وگدا لهِراں دا کافلا لُّٹِآ
کھےڈاں کھےڈدے تےرے چناب دا وے اڑِآ ۔
لهُو دے پردے هےٹھاں سِسکدا کدوں دا
هاِا ! جلوا اُس بے-نکاب دا وے اڑِآ ۔
تےری دھمال نُوں ِاشک سجدا نا کیتا
زرا هال تک ادب-اداب دا وے اڑِآ ۔
تےرا نُور جو سانُوں بےهوشیاےں ماردا
اُه کٹک کِّتھے بے-هِساب دا وے اڑِآ ۔
کُفر نے جلوا ِالاهی توڑِآ سارا,
کَون کاتِب هُسن دے باب دا وے اڑِآ ?
سِر تے کھڑا مُرشد امل دی داستاں پُّچھے
بهُڑی کر کُجھ ساڈے جواب دا وے اڑِآ ۔
ساڈے هی امل تھل بن ساڑِآ سانُوں
تبیب نا بهُڑِآ ساڈے خاب دا وے اڑِآ ۔
آ وی پااُںدا دھمال تُوں سّکھنے آںگنے
کی ِاتبار اُمر دی آب دا وے اڑِآ ۔
