اُه کُڑی وی جمھاں هی چِڑی ورگی سی,
پھِر هّسدی, ٹّپدی, چیں چیں کردی نا تھّکدی۔
بںدھناں دے دھاگے اُسدے ننّھے پَےراں 'چ پھس گاے,
دھاگے کھِّچ توڑدی تاں اُسدے پَےر جکھمی هُںدے,
ِاںجھ هی دھاگِآں نال رےںگدی رهی,
تے سماں پا کے اُه اُّڈنا,
چهِچهااُنا بھُّل گای۔
سماج کهِںدا کِ کِنّا درد هُںدا,
کُڑیآں تے چِڑیآں دے هِّسے,
سّچ هی تاں هَے...
