(ا)
سںنج سِآلاں دے بِرکھاں 'تے
جُلپھاں دا پرچھاواں,
لّکھ دُپهِراں اّتھرُو بھر کے
چّلیآں نال هواواں۔
نَےن ممولے سُورج هواے
بھکھِآ کھُون-نجارا,
ڈُّبِآ جدوں کھِجر دے سینے
ٹُّٹ پھجراں توں تارا۔
رےت تے هَوکے تھرک رهے نے
وگیآں لںمیآں ندیآں;
سیںه مَوتاں دا هَول کںباوے
کھُون 'چوں رِسماں وگیآں۔
دگدا پِآ پھجر دا پانی
دوجکھ دے درواجے,
سهِم دا اںبر جھِم جھِم تھرکے
وّڈ-سُورج پرواجے ۔
کالے ساه کےساں دے پّتن
بے-اٹک درِآواں,
کِسے کھُدی دے جوبن دی رُّت
دِّتیآں رںگ هواواں۔
(ا)
اُترے پھجر دے پتناں اُّتے
جد کد سِدک سهیداں,
لںمی کِسے اجان دے اںدر
دّسِآ دُّکھ مُریداں۔
سِآه نکاب دے تھلاں 'چ آ کے
نُوراں دا دل کوای۔
کھُون دی گهِر 'چ هپھدا هپھدا
اّکھ سُورج دی هوای۔
وِرد دے مُورچھ ساج دے وّلے
جد سی تُرِآ گاجی,
کیتا دید سِتارِآں آ کے
چُںم چُںمھ گیت نماجی۔
(ا)
سبر-سراں دی اگنی چمکی
هّلے نگر اُداسی,
پھجراں دی جو بھےهر سُنیںدی
سوای اُمر وِگاسی۔
دُوروں گیت ندر دا سّدے
کوِال وناں دی جیواں, و
ورھدا رهے نجر دا سُورج
کدے ناںه هووے نیواں۔
جِںد دا کهِر گِآ جد هُّلدا
بھرِآ کھُدی دے ناجاں-
“کِتوں رهِم دی کنی نُوں پیواں
ساگر دِوے آواجاں۔
گھُںڈ وِچ نَےن بھکھے جد تےرا
مَےں کِت وےس 'چ لںگھاں ?
سِر مےرے 'تے سُورج چمکے
پَےراں هےٹھ نے سںجھاں !
