پھجر نُوں تںبُو پُّٹ لاے
مِرے دِل دے لوکاں,
چُّک پَےڑاں دی سُںنج ’چوں
تھل مارے چوکاں۔
پربت اُّتے پِآس بِن
ناںه کو پرچھاواں,
کھُبھیآں کِسے کھلا 'چوں
کُجھ پّتھریں نوکاں۔
کِس نُوں مِلِآں مِلنگے
پردےس چ مَےنُوں,
سرتاں کُجھ ن رّکھیآں
اسمان دے لوکاں۔
سجدے پھجر نُوں لبھدے
اُس سِکھر توں پانی,
مَےں ن کال پھکیر دے
کدے راه نُوں روکاں۔
مَےنُوں کُجھ پرواه ن
روه چرکھ دی ےارو,
رّب دے بںدے جان ن
جے چھّڈ کے جھوکاں۔
تّتی وااے جھُلسِآ
تُوں بول پُرانا,
مَےں تاں پھجر دی نیںد نُوں
کدے بھُّل ن جھوکاں۔
بھولی ترِن کِاُں کںبدی
تک اںبر ڈاڈھے,
مَےں تاں نیںد دی بُوںد 'تے
تھل تپدے جوکھاں۔
سُن سُورج بےگانِآں
کِاُں اّگ ورھاای ?
جُگنُوں دامن لّگ مَےں
لکھ بھوجل گھوکھاں۔
