پھجراں کِّتھے لّتھیآں
تھل واٹ ستانی,
پںچھی رهے ن پربتاں
تے بُوںد ن پانی۔
سُنی مَےں وِچ بےهوسیآں
سی پیڑ دی هُوںگر,
کدے تاں آ کے پُّچھدے
مَےنُوں راه کروانی۔
اّدھی رات دی چُّپ هَے
مےرے بول 'تے سُّتی,
جدوں توں سُّتِآں چھوڈ گاے
مےری اُمر دے هانی۔
کال دے هڑھ وِچ اساں دی
کِسے سار ن لیتی,
راه رهی مِرے اُڈیکدی
کوای ساکھ نِمانی۔
اَودوں اںبر نال مَےں
ساں بُّڈھا هويا,
کبریں کَوماں وےکھدی
جد پَون پُرانی۔
تیر ےجید ن پانیآں,
رو پِآس توں سُنِآں,
“رںگ هُسَےن سی نبی دی
وِچ نجر سُهانی۔”
سُورج ڈُّبن-چڑھن دی
چُّپ دِلاں توں ڈُوںگھی,
گُجری لںمی واٹ اُه
مِرے اّتھرُو تھانی۔
سُّتیآں ےاداں سامھنے
مَےں مُڑ مُڑ جاواں,
مےلے بھرے 'چ پی لاے
مَےں مَوت دے پانی۔
رںگ کسُںبھا نال هی
هّس ون پاے کھےڈن,
کِّتھے وںجھلی راںجھنا
مَےں بھری وِهانی۔
