سّچ پُّچھےں تاں سّچ آکھاں مَےں
هُن اُه گل نهیں۔
سُورج اُه هَے
چنّ وی اَوهی
پر اُه دِن نهیں
نا اُه راتاں۔
بھاوےں جِںدگی مارُو تھل نهیں,
پر کھِڑ کے هَے مُرجھا جاںدی
ِاه کوای نِّت هی هرِآول نهیں
ٹھیک اے سجنا
منّدی هاں مَےں,
ےاد نے مَےنُوں سبھ اُه باتاں,
بھُّلِآ تے نهیں
اُٹھدے جوبن دا جو مُول سی,
دِل مےرا جد
سُورج-مُکھیآ سجرا پھُل سی
تےرے مُکھ دیآں نُور-سُآواں
پی پی کھِڑدا
تےریآں چانن-بھِجیآں واواں
نال جھُومدا۔
تَےنُوں وےکھ کے
ناڑیں جںمِآں کھُون سی گِڑدا
تَےنُوں بھاوےں سار نهیں سی
‘هاُں گھولی مَےں گھول گھُماای۔’
ےاد نے سبھ اُه مهِکدے پل وی
جاںدی بھُّل سی
سُدھ بُدھ جگ دی
ِاک بُلھ چھوه دا
جد ِاک جِںدڑی تھوڑھا مُل سی۔
سبھ سرِسٹی دا
ِاک گلوّکڑی وِچ سِمٹنا۔
نُور دی بّتی سںگ لِپٹنا
ِاس مِّٹی دا۔
کّکر هوایآں راتاں وِچ اُه
کھےڈ اّگ دی۔
جد چاهِآ سی
اےتھے سمےں دا گےڑا رُّکے
اےتھے دِل دی وِتھِآ مُّکے۔
ےاد نے پهِلیآں پهِل جُداایآں
دِل نُوں چیر کے لںگھدا هر پل
کّٹنی رات کِ پربت کّٹنا
دِهُں رےتلے دے بھکھدے تھل
گھڑی وِچھوڑا کلجُگ هوناں
جد سی مُسکل درد لکونا۔
هُںدِآں هُںدِآں,
تےری مُورت دِل وِچ رکھنا
نےم هو گِآ,
سَو ول پا کے تَےنُوں مِلنا
پھرج سمجھِآ۔
نِّت نےم وی نِت دا پُگدے
اَوکھا هُںدا پھرج دا نِبھنا
سَو ول پا کے۔
تُوں مُورکھ اےں
تَےنُوں اجے وی جھّل اُٹھدا اے۔
تُوں نا سمجھےں
نِت نهیں کھِڑدیآں سُورج-مُکھیآں
سُورج بھاوےں نِّت چمکدا۔
هُن تاں جے سّچ پُّچھےں پِآرے
سّچ آکھاں مَےں سّچ کر جانی
کدی کداایں اَےوےں ترس جِها آ جاںدا۔
بُجھ چُّکے هن سبھ اںگِآرے
هُن تُوں اَےوےں بھُّبل پھولےں ۔
چڑھ کے لهِ گاے پریت دے پانی,
اَےوےں اُمر برےتی اُتوں
سِّپیآں گھوگے پِآ وِرولےں۔
هُن نهیں اُه گّل
اُه گّل هُن نهیں۔
هُن تاں پوه دے پّتر جھڑدے
بیت گایآں ساون برساتاں۔
سُورج اُه هَے
چنّ وی اَوهی
پر اُه دِن نهیں نا اُه راتاں۔
