(1)
پھَوجاں کَون دےس توں آایآں ?
کِهڑے دےس توں کهِر لِآایآں,
کِّتھوں زهِر لِآایآں
کِس پھنیار دی پھُوک کِ
جِس نے پّکیآں کںدھاں ڈھاهیآں
سّچ سروور ڈّسِآ
اّگاں پّتھراں وِچ لاایآں
هرِ کے مںدر وِهُ دیآں ندیآں
بُّکاں بھر ورتاایآں
پھَوجاں کَون دےس توں آایآں?
(2)
سِمرن باجھوں جاپ رِها سی
اهِلے جنم گوايا
کر متا هَے آکھر اُمرے
ِاس کاپھر رّب نُوں دھِآيا۔
دِّلی نے جد اںمرِتسر ’تے
جم کر مُگل چڑھايا
هَےور گَےور توں وی تکڑا
جد لَوهےےان دُڑايا
مَےں رّب نُوں بهُت دھِآيا۔
پھَوجاں نے جد سونکلش ’تے
تُپک تان چلايا
کھکھڑی کھکھڑی هو کے ڈِّگا
جد مےرے سِر دا سايا
مَےں رّب نُوں بهُت دھِآيا۔
سّچ تکھت جِنھے ڈھايا سی
اُسے جدوں بنايا
تاں اپرادھی دُونا نِودا
مَےنُوں نزریں آيا
مَےں رّب نُوں بهُت دھِآيا۔
ستِگُر ِاه کی کلا وِکھاای۔
تُوں کی بھانا ورتايا
مَےں پاپی دی سودھ لای تُوں
آپنا گھر ڈھٹھايا
مَےں رّب نُوں بهُت دھِآيا۔
(3)
شام پای تاں ستِگُر بَےٹھے
ِاکو دیوا بال کے
پرکرما ’چوں جخم بُلا لاے
سُّتے هواے اُٹھال کے
زهِری رات گزب دی کالی
کِتے کِتے کوای تارا سی
بھِنّڑے بول گُرُو جی بولے
چانن وِچ نُهال کے
اّج دی رات کِسے نهیں سَونا
هالے دُور شهیدی هَے
اجے تاں سُورج رَوشن کرنا
آپنے هّتھیں بال کے
نا کو بَےری ناهِ بےگانا
ستِگُر دا سبھ سدکا هَے
(پر) وےکھو جابر لَے نا جااے
پر-پرتیت اُدھال کے
