پھےر دُپهِراں آایآں
بنّھ اگن-وهیراں,
لُو وِچ کوهے کاپھلے
دیآں اُڈدیآں لیراں۔
کی هويا جے کاپھلے
ِاس تھل وِچ کوهے ?
بُّلِآں دے وِچ رُلدیآں
کںب رون جمیراں۔
چڑھے کُسَےلے بُّلِآ,
کھںبھ پھےر تُوں ماریں-
مےرے کھُون 'چ رّکھ جا
وِس-بھریآں پیڑاں۔
کںبدی مےری ِاکّل تے
تھل تپ تپ چڑھِآ,
اُمراں کِںجھ گُناه لَے
ول جان نکیراں ?
گٹھڑی امل دی کدوں دا
چُّک تھل وِچ تُرِآ,
کی رےتاں وِچ پُّچھدیآں,
تپ تپ تکدیراں ?
“کِس رن دا اسوار تُوں ?”
سُن نیویں پاواں,
سِکھر دُپهِریں پُّچھدیآں
کھڑھ راه سمسیراں۔
تھلا وے کِّتھے سوهنیآں
تُر 'واجاں گایآں ?
سُنے بال ِاس اُمر دا
هر پل تکسیراں۔
پُّچھدی مَوت “مَےں رّب دے
جد نام توں هینی,
کی مَےں ڈاڈھی ? لاای ن
تک هےک پھکیراں۔”
سُن مَوتے ناںه دِلاں دے
جد رںگ بےگانے,
تھل سینے رںگ تَےںڈڑے
کڈھ دےن سمیراں۔
موه ن جد پردےس وِچ,
کو بیج ن رُّتاں۔
گود ِاکّلاں لیتیآں
ماں نَےن دے نیراں۔
اُدوں کهِر ن, تھلاں دے
بس بھرے سی مےلے,
جد سن پیلُو پّکیآں
رںگ بھرے کریراں۔
اجل توں ابداں تیکراں
جو سُپنا جاوے,
اُسدیآں تھل دے کهِر نُوں
چُںمھ جان لکیراں۔
ااُدھ وِهانی کالِآں
جد کےساں سںدی,
رںگ اتیت دے وےکھدی
مَےں ندیآں چیراں۔
کھِآل اجل دی اّگ تک
کِاُں کرے ن پَےںڈے ?
جےکر سُورج چڑھے ناںه
کںب جان آکھیراں۔
بھاوےں کال دی راکھ نے
سبھ تارے ڈھّکے,
وےل اںگُوری ندر دی
سِر جھُوںمے پیراں۔
مَےنُوں لںمے سمےں وِچ
جد کےچ ن دِسِآ,
مهِںدی رںگے کھاب نے
تھل پاایآں بھیڑاں
