مَےں واں ِاک پھِرںتُو بال, گُزر گاے کای پھِردے سال
گلی گلی وِچ هَوکے بھرناں, هر سردل دیآں جھِڑکاں جرناں
گھر گھر 'چوں مَےں مںگدا ٹُکڑے, نا کوای پُّچھے مےرے دُّکھڑے
تاهنے دے دے چھےکن مَےنُوں, کهِر نِگاهے وےکھن مَےنُوں
نںگے پَےر بِآایآں پھّٹیآں, بھرناں واں فِکراں دیآں چّٹیآں
سڑکاں مَےنُوں لوری دِّتی,رّب نے سَون لای بوری دِّتی
اّدھی تھّلے اّدھی اُّتے, کںم آوے ساون دی رُّتے
پاٹا جھّگا لمکن لیراں, کِسے نا پُّچھِآ کِاُں دلگیر آں
هر کوای مَےنُوں مںگتا آکھے, لٹبَورا بے سںگتا آکھے
کای آکھن کوای جںم کے سُّٹ گای, کِّڈا سوهنا کِسمت پھُّٹ گای
کوای نا باپ تسّلی دِںدا, نا کوای مُڑکے مَےنُوں وےںهدا
نا کوای ویرن آکھن والی, نا کوای گھر وِچ جھاکن والی
رُّکھا سُّکھا کھا لَےنا واں, اّدھو رانا پا لَےنا واں
راتیں فُّٹپاتھاں تے سَوناں, فجرے اُّٹھ کے گلیآں بھَوناں
اید دا دِن وی مںگ کے کّٹناں, جُوٹھی تھالی سےویآں چّٹناں
پُّت توں جد کوای خَےر پواوے, انڈِّٹھی ماں ےاد پای آوے
پر مَےنُوں کوای نا اپناوے, نا کوای ماں جو سدکے جاوے
