مَےں ورجِت تےرے باغاں وِّچ,
سںگ هوا نُوں لَے کے تے۔
سُّکے پّتے چُگن بهانے,
پھُّل لگاون آای هاں۔
مَےں اُّڈدے جاںدے پںچھیآں نُوں,
دِّتے کُجھ پھل کھان لای۔
وِّٹھیں بیآں کےرن لای,
موه پا اُڈا لِآای هاں۔
مَےں کری سمُںدراں بےنتی کِ
اُّڈ اُه بّدل بن جاون۔
مَےں کنیآں نُوں چھِڑکاا لای,
سّدا دے کے آای هاں۔
مَےں سُّکے پّتے هِّک نُوں لا,
گل رُوڑی بن جان لای۔
بهاراں بیج اُگااُن واستے,
ترلے کّڈھ لِآای هاں۔
هُن تےرے سُّکے باغاں نے,
هرے-بھرے پھےر هو جانا۔
تُوں وّڈھی نا, تُوں کّٹی نا,
کردی سبھ تےرے بھلے لای,
مَےں دھرتی سبھ دی ماای هاں۔
