پھُّلاں نُوں جکھم آکھدَے,
اّکھ نُوں پّتھر لِکھدا هَے۔
سهِر مےرے وِچ دیوانا ِاک,
گجلاں اکسر لِکھدا هَے۔
اَوڑاں ماری نگری دی اُه,
بات سُنااُںدَے مےگھاں نُوں,
باگ بگیچے جھُلسے گاے,
سُورج نُوں پّتر لِکھدا هَے۔
اُس نُوں هَے ِاک بھرم جِها کِ,
سهِر نے کِدھرے تُر جانَےں۔
رُّسیآں گلیآں دے سِرناوےں,
جا کے گھر گھر لِکھدا هَے۔
لوکی دّسدے نے کِ اُدوں,
ندیآں وِچ هڑھ آاُںدے نے,
وِچھڑ گِآں دے گیت جدوں اُه,
اّکھیآں بھر بھر لِکھدا هَے ۔
گلیآں دے وِچ وَےن,
وِلکدے نے وِدھوا مُٹِآراں دے,
پر اُه کھبتی هُن وی,
جھاںجر, جھاںجر, جھاںجر لِکھدا هَے۔
کدی سماں سی رںگلی رُّت دے,
گیت وی گايا کردا سی۔
هُن تاں 'کےسی ڈُّب کے,
گھور اُداسی اںدر لِکھدا هَے ۔
