پھُرکت دا سِکوا کوای نهیں, اُلپھت دا جھگڑا کوای نهیں
ِاک لوڑ هَے پھکت نجارے دی, هور دِل نُوں تمّنا کوای نهیں
اکھاں کھولکے مُوسا دےکھ جرا, نا کوس تُو ربے ارنی نُوں
اگ اپنی نال توں جالِآ گھر اّلا دا ِاه جلوا کوای نهیں
مُلاں پھرک نے تَےنُوں مار لِآ, هر ترپھ هَے نکسا سوهنے دا
هَے ِاسک مُهبت دا متلب بُتکھانا تے کاابا کوای نهیں
آکھاں اهِمد کھَوپھ هَے وهِدت دا رب کهاں تے لهِںدی کھل اڑِآ
بس پھرک هَے میم مروڑی دا رب کوای تے بںدا کوای نهیں
کِتے مںدر وِچ بنِآ پںڈت کِتے کاجی بَےت مُکّدس دا
اُهدی چَوکھٹ تے هَے سر اُسدا هو گَےر نُوں سجدا کوای نهیں
کِسے کهےں رکیب کرےں نپھرت, کِسے سمجھکے ےار پھِدا هووےں
سب جلوا نُور مُهںمد دا, اپنا تے پراےا کوای نهیں
بن گاجی سبر تهِمل دا هو سهید تُو هسمت ساه دِل دا
دُنیآں وِچ جِںدا کوای نهیں اکبا وِچ مُردا کوای نهیں
