کُّلی دے بھڑھدااے نھےریں
لاس پای ِاک کھوای,
چلے گاے لّکھاں هی تارے
کهِ : ‘اےتھے نا کوای'
هِسی پرت دیآں مںجلاں لںگھدے
آ گاے راهی پِآسے,
جھات جهی پا تُردے هواے
تپے تھلاں جِاُں کاسے۔
نھےر دا کالا پںجا رّکھی
گهِراں واںگ پهاڑاں
لاس دی هِّک نُوں دّبی کھڑیآں
کھِچِ جّلاد-کٹاراں۔
نیر-وِهُونے پاٹے-ترےڑے
چھںبھ تے مِرگ وَےراگی,
آ کے چلا گِآ سںنجاں نُوں
اںتم وار تِآگی۔
پیلے بھُوک بھوڑ دی ٹیسِاُں
وےںهدی گِرجھ اُجاڑاں,
پھپھےکُٹن دھَون کھِّچ بَےٹھی
سُورج چھِپدے ساراں۔
هںجھُو دی کںبنی جهے هَوکے
بھر وےدنا کوای,
کِسے اںتلے راهی دے سںگ
تُری اَودری هوای۔
لاس دے اںدر جاگ رهے نے
لهِر لهِر دے پانی
ٹپریواساں واںگُوں گھُںمدی
رگ رگ واج پچھانی۔
پھِر وی کوای درد-وِهُوناں
هّسدا کپھناں والا۔
سُّکِآں پّتراں دے وِچ تندا
ِاک مٹمَےلا جالا۔
لاس دے اںدر وگن وگن پاے
سَے جنماں دے پانی;
جو پردےسی ڈاڈھے سّجناں
کدے امانت جانی۔
- - - - - - - - - - -
بےپرواه ساںولا جاںدا
اجب رُّت دا سُآمی۔
اّڈیآں باهیں وّل اُڈا گِآ
جُگنُوں واںگ جُآنی۔
رُّتاں والے دے پوٹے دی
چھوه تارے جهی هوای۔
پِّچھے کِسے نَےن وِّچ وِلکے
مهِک نِآنی کوای۔
اُمر اُمر دے اّتھرُو دی ِاںنج
شُون کںبنی جانن,
ڈُّبدے سُورج دے کِںگرے تے
مُکدے مُکدے چانن۔
وِسر گاے دو بھِکھِآ مںگدے
نَےن ارج دے مارے۔
گھّٹ نُور دا بھرکے چھاوےں
مںجلیں بھُّل گاے پِآرے۔
کِسے سِتارے دے وّل وےںهدے
نَےن چمک کے رواے۔
اُمراں بیت گایآں ِاںنج سِر توں
چاننا والے کھواے۔
کُّجھ راهاں دی راکھی کرکے
پهِرےدار گریباں۔
روںدِآں جم دے کںدھے لّدیآں
اُمراں دیآں اُڈیکاں۔
لاس دے سِر تے نهیں اّج چڑھِآ
ڈُبکی لا ِاک تارا;
جِسدے چانن دے وِچ بھرِآ
نیر سراں دا نِآرا۔
چانن-بستی اُجڑے نھےروں
پںچھی دّسے جا کے :
“نھےرا دُور جِهدی رگ اںدر
وگے ن چانن آ کے۔”
کیڑا نِکل رُّڈ 'چوں سوچے :
“کِس مهِک وّل جاواں ?
لاس دے نَےناں دے وِّچ جیوے
کِس ےُگ دا پرچھاواں ?"
