پںجاب دا سُورج چھِپن دے پِّچھوں
هالی وی سںنجاں نُوں تُردیآں
سهِر لاهَور دیآں ناراں
کردیآں نال درِآواں ِاکرار کوای۔
گُجرات دی دھرتی دے وّلوں
ماںجھیآں دا گیت کوای هُن وی
سهِر لاهَور دیآں گلیآں 'چ گُوںجدا۔
هُن وی سِآه نکاب دے هےٹھاں
اُه نُور پِآ ورھدا
جِس دی دھار 'تے وگدے
درِآ گھمسان پا جاںدے
دھرتی دے رساں-کساں نُوں لهُو-لُهان کر جاںدے;
جِسدی تِّکھی نوک 'تے اُڈن لای
بے-درےگ اسمان دے جھّکھڑ
پربتاں دے سینے 'چ چوراں دے واںگ چھُپے هواے
سُورج دے رتھ نُوں توڑ جاںدے ۔
هُن وی مُوںه-جور رےلاں اُڈدیآں
دھڑا دھڑ سهِر لاهَور ول آاُںدیآں
کُوکاں مار هرے مَےداناں چوں لںگھدیآں-
سُندیآں درِآواں دے پُلاں کولے
بےلِآں دی سّد لںمی چِراں دی۔
ِاںجن دهاڑدے, چیکھدے
جھںگ دیآں واواں اُڈدیآں نال هی,
بےلِآں دے پرچھاوےں هجاراں
سوهنیآں نے سبج چولی 'چ سیتے—
ناراں دیآں چھاتیآں بھریآں
سااُن ماه دِآں بّدلاں واںگُوں—
باجاں دے پراں 'تے کُوںجاں ملُوک سُّتیآں !!
هُن وی لںگھدے لںگھدے
پھکیراں دے کھالی کاسِآں اّگے
گاجیآں دے لسکر سِر نِواںدے,
دُور رناں دے پّتن ول
بھرے-پیتے سیهاں دی نجر دے
کھُونی درِآ نُوں دےکھ کے گاںودے,
هسر دی اّگ وِچ
ِالم دے ناج-گُمان نُوں ساڑ کے
هُسن دے مُلکاں نُوں جھاگ کے,
هُن وی ڈاچیآں والے
سهِر لاهَور دیآں راهاں 'تے آن کے
تھلاں دا دیوا بالدے۔
پِںڈی تے هسن ابدال وّلوں
لاِالپُر, جھںگ سِآل وّلوں
پُورن دے کھُوه توں, سهِر پسَور وّلوں :
سمےں دے مجاراں دے اُّتے
نجراں دی لںمی واٹ دے اُّتے
بلدے آاُںدے اسمان دے دیوے-
هُن وی دھرتی هلال کر سکدی
تارِآں والے ساه اسمان نُوں۔
پںجاب دیآں باںکیآں ناراں دے ساهوےں
هُن وی هَول اسمان دا
دھَوںسِآں دیآں رگاں وِچ دهِلدا اُّڈدا۔
تے, پَےل پااُںدا نسا
کھُونی رناں ول اُمھلدا, اُچھلدا
اّلا دی نجر وِچ وّسدا
دھرت دے جںجال نُوں توڑدا, نّسدا
هُن وی درِآ کوای, پااُںدا دھمال, هّسدا۔
