لّکھ واری پڑھ لاے نے پھلسپھے ۔
دّسنے آاے نهیں پر ولولے ۔
تُوں پتا نهیں کد مِلےںگا آن کے,
هُن کھِآلاں وِّچ اُّٹھن جلجلے ۔
جِںدگی بھر کرنیآں رُوهداریآں,
تاں سُرُو کر لَے نِوےلے سِلسِلے ۔
جے دِلاں دے وِّچ هووے نےڑتا,
ارتھ پھِر رّکھن نا کوای پھاسلے ۔
هّتھ پھڑ کے چھّڈیاے نا ےار دا,
لںگھدے تاں لںگھ جاون کاپھلے ۔
سوچ وِچ هوساں چھُپا کے دوستا,
ِاسک وِچ مِلدے کدے نا داکھلے ۔
ِاه اکل توں هّل هونے نا کدی,
ِاه پےچیدا نے دِلاں دے ماملے ۔
جِںدگی دا سّچ آکھِر مَوت هَے,
پر مراں نا مَےں بِناں تَےنُوں مِلے ۔
