لهِراں اجے نے وےںهدیآں تےرے مُوںه وّل نُوں۔
کوای دبا سکدا نهیں ساگر دی چھّل نُوں۔
جںگل نُوں نال لَے گھرے گھےرنگے ِاک دِن,
تُوں زُلم جِنّھاں تے کرے پُّچھنگے کّلھ نُوں۔
مهِدُود هَے جھُگی مِری تک هی اجے اگن,
کاںبا کِاُں هَے چھِڑ پِآ تےرے مهّل نُوں۔
اَے ! دِل تُوں هوشِآر رهِ خترے نهیں ٹلے,
بگھِآڑ پهِنیں پھِر رِها لےلے دی کھّل نُوں۔
وِهڑے 'چ پھِر نے کھِڑ پاے سُپنے بهار دے,
کِس دے گھروں آای هوا گھر مےرے وّل نُوں۔
